eiskra

(að), v. to roar, rage.

* * *

að, to roar or foam, rage; gékk hon útar ok innar eptir gólfinu eiskrandi, Ísl. ii. 338; görvir at eiskra, enraged, Hðm. 11; hann eiskraði þá mjök ok hélt við berserksgang, Fas. i. 524; eiskraði sút í berserkjunum, 425: in mod. usage, það ískrar í honum, it roars within him, of suppressed rage.